Jestem proboszczem...

            11 maja 2014 roku, niedziela Dobrego Pasterza dobiega końca. Dziś, zostałem proboszczem parafii św. Antoniego z Padwy. O godzinie 08:00 rano miałem uroczystą Mszę świętą z biskupem Miguelem, czyli ingres, wprowadzenie nowego proboszcza do kościoła. Już wcześniej wiedziałem, że obejmę akurat właśnie tę parafię. Z tej parafii ks. Adam wraca do Polski, i ja będę pracował właśnie w tej placówce. Chcę napisać kilka refleksji z tego dnia.

            Ogromnie przeżyłem Eucharystię, podczas której publicznie złożyłem wyznanie wiary i posłuszeństwo biskupowi. Uroczyście został przekazany mi ewangeliarz, abym zawsze żył Ewangelią i głosił parafianom Słowo Boże. Również zostały przekazane mi klucze do tabernakulum, serca świątyni. Podczas dzisiejszego dnia miałem mnóstwo myśli i uczuć. Radość, obawa przed nieznanym, bo nie wiem, co mnie czeka, poczucie, że Pan Bóg poprzez mojego biskupa ustanawia mnie pasterzem tych ludzi. I to akurat właśnie dziś, w niedzielę Dobrego Pasterza. Bardzo cieszyłem się, że podczas Mszy świętej były obecne siostry zakonne, które osobiście zaprosiłem na swój ingres. Na znak pokoju wyszedłem do ludzi, aby przekazać serdeczny uścisk dłoni z nowymi parafianami.  Pod koniec uroczystej Eucharystii, głos zabrał ks. Adam, który żegnał się ze swoimi parafianami, a potem ja przemówiłem. Powiedziałem tak: „Kiedy miałem 19 lat wstępowałem do seminarium. Dziś, mając trochę więcej lat wstępuję do parafii św. Antoniego. Razem mamy wzrastać w wierze i dążyć do świętości. Dostałem brawa.

A po Mszy świętej miałem sesję zdjęciową z biskupem i z ludźmi, taka wielka radość zagościła w moim sercu. Kościół jest mały i przytulny, panuje taka atmosfera rodzinna, jest bliski kontakt z ludźmi. Po zakończonej uroczystości, zjadłem śniadanie z ks. Adamem i wróciłem do seminarium. Ale wcześniej pojechałem sobie na pyszny obiad, aby podkreślić dzisiejszy dzień, bardzo ważny w moim życiu. I rozmyślałem o tym, co dziś przeżyłem.., jestem proboszczem. Taki młody ksiądz, a już proboszcz. Co na to moi koledzy kapłani w Polsce, którzy są dużo starsi ode mnie i nadal są wikariuszami? Może mi zazdroszczą, ale niech wiedzą zawsze, że droga na misje jest otwarta. Bycie proboszczem w Polsce i na misjach, to dwie różne bajki...Bez powołania misyjnego , trudno być misjonarzem, a proboszczem po długim czasie zawsze się zostaje. Teraz czekają mnie małe remonty domu parafialnego, przeprowadzka i mieszkanie już razem ze swoimi owieczkami. Co to znaczy być dobrym pasterzem? Długo myślałem nad tym, i doszedłem do wniosku, że każdy kapłan jeśli chce być dobrym pasterzem, to powinien zawsze troszczyć się o zbawienie dusz swoich parafian, prowadzić ich zawsze do Pana Boga. Teraz w moim życiu kapłańskim rozpoczyna się nowy etap, wszystko będzie nowe, ogromna odpowiedzialność za powierzoną mi parafię i ludzi. Co mnie czeka, tego nie wiem, ale zawierzam to wszystko Panu Bogu, niech mnie błogosławi i prowadzi. Myślę też, że zaprzyjaźnię się ze św. Antonim. Tak a propos tego imienia, mój dziadek miał na imię Antoni, już nie żyje, ale to może on też wymodlił mi tę parafię, mam nadzieję, że będzie mnie wspierał. Proszę Was wszystkich o modlitwę w mojej intencji.